Stadse of dorpse cultuur

De Global Village lijkt alweer een gedateerde term, maar is in feite actueler dan ooit. De vraag die ik vaak aan ondernemers en bestuurders stel is of ze de wereld willen zien als een stad of een dorp als het gaat om communicatie.

Stads betekent daarbij voor mij vooral anoniem zijn en communiceren via massamedia. Men hangt de straten vol met posters, billboards of advertenties en wacht vervolgens lijdzaam af in de hoop dat het opvalt en iemand de winkel binnenloopt. Times Square, in de stad der steden, is daar met al haar lichtreclames een mooi voorbeeld van.

In een dorp is het totale bereik misschien een stuk kleiner, maar het grootste verschil is dat men alle dorpelingen persoonlijk aan kan spreken, gedag kan zeggen en informeren naar behoeftes. Zo bouwt men in een paar simpele stappen aan een relatie die kan worden uitgebouwd en waar regelmatig contact is. Het verhaal van Piet is daar een mooi voorbeeld van.

Stads staat in deze vergelijking daarom voor passief en afwachtend terwijl de dorpse manier van communiceren actief of liefst proactief is. Bij de stadse manier van communiceren hoort vooral een groot budget omdat men moet concurreren tegen alle andere aanbieders. De dorpse manier vraagt vooral om wat ik dan maar boerenslimheid wil noemen. Het is het zoeken naar meer creatieve manieren om dicht op de doelgroep te zitten en een constante vinger aan de pols te houden om te zien hoe je deze doelgroep aan je kan binden.

Budgetten

Net als er in de werkelijke wereld zowel dorpelingen als stedelingen zijn, liggen er voor beide communicatiemethodes altijd enorme kansen. De stedeling huurt goede reclamebureaus in en gebruikt massamedia om heel veel mensen te bereiken om uiteindelijk maar een paar promille van de daadwerkelijke doelgroep te bereiken. Wie beperktere budgetten heeft kan zich beter richten op de meer dorpse manier van marketing en communicatie.

Passief en afwachtend

Een merk als Coca Cola dat geen eenduidige doelgroep en in feite een generiek product heeft, vaart wel bij de stadse manier van communiceren. Bijna elk van de tienduizend man die langs een billboard van hen loopt, drinkt regelmatig een flesje cola. Dat geldt meestal niet voor de leverancier van diensten en services of bijvoorbeeld voor een bedrijf dat jonge electromonteurs zoekt. Zij zijn beter af als ze communiceren in communities of dorpjes waar dat specifieke deel van de mensheid zich fysiek of digitaal ophoudt. Een fout die veel organisaties maken is dat ze vervolgens in zo'n dorpse gemeenschap weer op een stadse manier willen communiceren. Ze plaatsen bijvoorbeeld banners en wachten passief af of er misschien een respons komt of gebruiken een forum als een ordinaire manier om te spammen. Als deze aanpak in een community niet blijkt te werken, keurt men de gemeenschap af in plaats zich af te vragen of de gebruikte methodes wel passend waren voor het medium.

Waardevoller

De andere optie die ik hier voor het de beeldspraak als dorps aanduidt, is het aangaan van een meer persoonlijke dialoog binnen zo'n community. Zo kom je als organisatie meer te weten over de behoeftes binnen dat deel van de doelgroep en zijn individuele personen aan te spreken met suggesties of speciale aanbiedingen. Zo bouw je aan een relatie die veel waardevoller is dan het enkelvoudig contact. De ander is dan niet alleen een potentiële klant geworden maar kan ook een ambassadeur zijn, toekomstig werknemer worden of hij of zij helpt je gratis om de eigen producten of diensten te verbeteren. Deze manier van communiceren vraagt om een andere manier van denken over de positie van een organisatie binnen de wereld.

Ik geloof heilig dat de dorpse manier van communiceren op dit moment voor de meeste organisaties in het MKB de toekomst heeft. Het blijkt vaak ook verrassend eenvoudig en vraagt vooral om een forse mindshift dan om grote budgetten.